این واسه ما دیگه عادی شده که توی اینترنت

هر کاری که دلمون می خواهد انجام می دهیم،

وقتی که می خواهیمواسه ی یک جنس مخالف

پیامی ارسال کنیم حدود را رعایت نمی کنیم ،

زیرا احساس امنیتی میکنیم که ناشی ازمطرح

 نبودن بسیاری ازمسائل می باشد.

ولی باید بدانیم که اینترنت نیز برای خود قانون

دارد ،ولی این قانون همانند قانون شهرمان

 نیست که اگر آن رارعایت نکردیم مجری قانون

 ازما بازخواست کند،اینجا ما خودمان هستیم

 که باید این قانون را رعایت بکنیم. این یک

فرصت است که ما بدون زور و فشار می تواینم

 خودمان را به خودمان ثابت کنیم.

چندی پیش به دنبال مطلبی در اینترنت گذرم

 به سایت ها و وبلاگهایی افتاد و به جهت کنجکاوی

 صفحه نظراتشان را باز کردم ،از خواندن آنها

 متاسف شدم که چرا وضعیت باید اینگونه باشد

 دختران وپسران برای همدیگر مطالبی ارسال

کرده بودند که هر انسان با وجدانی از خواندن

 این مطالب شرمنده می شد.

چه طور جوان های ما با اینگونه طرز تفکرشان

 می خواهند ایرانی آباد بسازند ؟

چه طور می خواهند در برابر این همه فشارهای

سیاسی بر کشور از کشور مان حمایت کنند ؟

این بود حمایتمان از آرمان های انقلاب؟

فردایی هم در انتظارماست و ما باید جواب بدهیم ،

به شهدا ،به آنهایی که برای دفاع از این آب و خاک

 خونشان را نذر ظهور آقا کردند، آقایی که همه ی

 ما به ظاهر انتظارشان را می کشیم ،در مجلس

 جدشان سالار شهداء زار میزنیم و می گرییم ؟

ما مسلمانیم ؟ ما منتظریم؟ ما عاشق حسینیم ؟

 گمان نمی کنم. شاید به ظاهر باشیم شایدهم نباشیم!

چه طور دم از حسینی بودن می زنیم در حالی که

 حسین و شهادت را نمی شناسیم؟ چه طوردم از

 مردانگی ،حق و جوانمردی میزنیم درحالی که

حتی معنی این لغات را نمی دانیم ؟ علی اولین

شهید محراب بود ، حسنش شهید مظلوم و حسینش

 سالار شهداء بود، و ما با اعمالمان خون تمام شهداء

 را پایمال کرده ایم.

ولی باید بدانیم با این افکار پوچ نه تنها خودمان بلکه

 فرزندان بعد از خودمان را نابود می کنیم.

این را باید بدانیم که فردا روزی خواهد آمد و آقا ظهور

 می کنند،ولی آقابه کدام یک از ما باید پشت گرم کنند؟!؟!....

چه طور می توانیم این جسارت را به خود بدهیم

 و خود را منتظر و عاشق آقا جلوه بدهیم در حالی

 که حتی نمی توانیم خود را درمکانی همچون اینترنت

حفظ بکنیم؟ چه طورمی توانیم بگوییم ما امام زمانی

 هستیم ولی بااعمالمان قلب آقا را بدرد بیاوریم؟

ولی باید بدانیم که اقا به امسال من و تو نیازی

 ندارند. آقا خدا را دارند و خدا همه چیز را،خدا

 برای آقا بهترین پشتوانه اند و این ما هستیم که

 هر روز و هر شب بر در رحمتشان گدایی می کنیم.

آقا همه ی هستی ماست اگر آقا نبودند ما هیچ هدفی

 در زندگی نداشتیم ،اگر آقا نبودند ما هرگز معنی

امید و آرزو را نمی توانستیم درک بکنیم ما

 زندگی مان را مدیون آقا هستیم.آقای ما آقای

 همه ی مردم دنیاست. اگرچه آنها آقا را نمی شناسند

 ولی آقا از لحظه لحظه زندگیشان با خبر است با

 غمهاشان غمگین و با شادیهاشان شاد می شوند.

حال بیایید به احترام آقا کمی در کارهامان تجدید نظر

 بکنیم و مرزها را پیدا کنیم.

اینترنت هم مثال خیلی از چیز ها مرز دارد ولی

 مرزهایش از هم گسیخته است.حتماً باید پلیس

 اینترنتی باشد تا ما خودمان را پیدا بکنیم ؟

 نه ،اجازه بدهید این بارخودمان مجری این قانون

 باشیم و بدانیم خدا درهمه جا ناظر اعمال ماست.

پس بیا تا دستمون رو به دست هم بدهیم و با رعایت

 این حدود به آقا ثابت کنیم که ما درعمل منتظرشماییم.

                                                          یا علی