لطف حق - سلام بر ساقی عطشان کربلا

»» لطف حق

لطف حق از شاعر معاصر پروین اعتصامی است که در آن به بزرگی و مهر و عطوفت بی نهایت خداوند عزوجل پرداخته است
من هر وقت دلم از این دنیا و آدم هاش میگیره یه سری به دیوان پروین و این شعر میزنم میخونمش با این کار دلم آروم میگیره

چون یادم میاره که خدا چقدر مهربون و بزرگه و ما رو هیچ وقت فراموش نخواهد کرد حتی اگر از بدترین ها باشیم
این شعر تجلی صفات رحمان و رحیم خداست حتما بخونیدش تبسم

و فاتحه ای هم نثار روح پروین اعتصامی کنید

لطف حق

مادر موسی چو موسی را به نیل------------- در فکند از گفته رب جلیل
خود زساحل کرد با حسرت نگاه--------------- گفت کای فرزند خورد بی گناه
گر فراموشت کند لطف خدای----------------- چون رهی زین کشتی بی ناخدای
گر نیادت ایزد پاکت به یاد------- ----------------آب خاکت را دهد ناگه بباد
وحی آمد کین چه فکر باطل است------------ رهرو ما اینک اندر منزل است
پرده شک را بر انداز از میان-------------------- تا ببینی سود کردی یا زیان
ما گرفتیم آنچه را آنداختی-------------------- --دست حق را دیدی و نشناختی
در تو تنها عشق و مهر مادریست-------------- شیوه ما عدل و بنده پر وریست
نیست بازی کار حق خود را مباز----------------- آنچه بردیم از تو باز آریم باز
سطح آب از گاهوارش خوشتر است------------ دایه سیلاب و موجش مادر است
رود ها از خود نه طغیان میکنند---------------- آنچه میگوییم ما آن میکنند
ما به در یا حکم طوفان میدهیم--------------- ما به سیل و موج فرمان میدهیم
نسبت نسیان به ذات حق مده-------------- بار کفر است این به دوش خود منه
به که برگردی به ما بسپاریش--------------- کی تو از ما دوست تر میداریش
نقش هستی نقشی از ایوان ماست------- خاک و باد و آب سرگردان ماست
قطره ای کز جویباری میرود------------------ از پی انجام کاری میرود
ما بسی گمگشته باز آورده ایم-------------- ما بسی بی توشه را پرورده ایم
میهمان ماست هرکس بینواست ------------آشنا با ماست چون بی آشناست
ما بخوانیم ار چه ما را رد کند---------------- عیب پوشیها کنیم ار بد کند
سوزن ما دوخت هرجا هرچه دوخت ---------زاتش ما سوخت هر شمعی که سوخت
کشتی زآسیب موجی هولناک-------------- رفت وقتی سوی غرقاب هلاک
تند بادی کرد سیرش را تباه----------------- روزگار اهل کشتی شد سیاه
طاقتی در لنگر و سکان نماند--------------- قوتی در دست کشتیبان نماند
ناخدایان را کیاست اندکی است----------- ناخدای کشتی امکان یکی است
بند ها را تار و پود از هم گسیخت----------- موج از هرجا که راهی یافت ریخت
هرچه بود از مال و مردم آب برد --------------زان گروه مرده طفلی ماند خرد
طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت----------- بحر را چون دامن مادر گرفت
موجش اول وحله چون طومار کرد------------ تند باد اندیشه پیکار کرد
بحر را گفتم دگر طوفان نکن------- ---------این بنای شوق را ویران مکن
در میان مستمندان فرق نیست------------ این غریق خرد بهر غرق نیست
صخره را گفتم مکن با او ستیز------------- قطره را گفتم بدان جانب مریز
امر دادم باد را کان شیر خوار--------------- گیرد از دریا گذارد در کنار
سنگ را گفتم بزیرش نرم شو -------------برف را گفتم که آب گرم شو
صبح را گفتم به رویش خنده کن---------- نور را گفتم دلش را زنده کن
لاله را گفتم که نزدیکش بروی------------ ژاله را گفتم که رخسارش بشوی
خار را گفتم که خلخالش----------------- مکن مار را گفتم که طفلک را مزن
رنج را گفتم که صبرش اندک است-------- اشک را گفتم مکاهش کودک است
گرگ را گفتم تن خردش را مدر ---------------دزد را گفتم گلوبندش مبر
بخت را گفتم جهانداریش ده----------- هوش را گفتم که هوشیاریش ده
تیرگیها را نمودم روشنی ---------------ترسها را جمله کردم ایمنی
ایمنی دیدند و نا ایمن شدند----------- دوستی کردم مرا دشمن شدند
کارها کردند اما پست و زشت---------- ساختند آیینه ها اما زخشت
تاکه خود بشناختند از راه چاه---------- چاه ها کندند مردم را به راه
روشنی ها خواستند اما ز دود---------- قصر ها افراشتند اما به رود
قصه ها گفتند بی اصل و اساس--------- دزدها بگماشتند از بهر پاس
جامها لبریز کردند از فساد--------------- رشته رشتند از دوک عناد
درسها خواندند اما درس عار------------- اسبها راندند اما بی فسار
دیو ها کردند دربان و وکیل -------------در چه محضر محضر حی جلیل
سجده ها کردند بر سنگ و خاک------- در چه معبد معبد یزدان پاک
رهنمون گشتند در تیه ضلال----------- توشه ها بردند از وزر و وبال
از تنور خود پسندی شد بلند----------- شعله کردارهای ناپسند
وارهاندیم آن غرق بی نوا-------------- تا رهید از مرگ شد صید هوا
آخر آن نور تجلی دود شد-------------- آن یتیم بی گنه نمرود شد
رزمجویی کرد با من چون کسی-------- خواست یاری از عقاب و کرکسی
کردمش با مهربانی ها بزرگ شد------- بزرگ و تیره دل تر شد ز گرگ
برق عجب آتش بسی افروخته--------- واز شرار خانمانها سوخته
خواست تا لاف خداوندی زند----------- برج و باروی خدا را بشکند
رای بد زد گشت پست و تیره رای------- سرکشی کرد و فکندیمش زپای
پشه ای را حکم فرمودم که خیز---------- خاکش اندر دیده خود بین بریز
تا نماند باد عجبش در دماغ---------------- تیرگی را نام نگذارد چراغ
ما که دشمن را چنین می پروریم---------- دوستان را از نظر چون میبریم
آنکه با نمرود این احسان کند------------ ظلم کی با موسی عمران کند
این سخن پروین نه از روی هواست------ هرکجا نوری است ز انوار خداست