محبت گوهر عجیبی است . محبت بالطبیعه محب را به محبوب میرساند یکی از آثار محبت این است که محب شئون و آثار محبوبش را دوست دارد و بالا ترین درجه محبت این است که محب خودش را نمی خواهد ، محبوبش را  می خواهد .                          

 در فراق او می سوزد، اشک میریزد و در طلب او برمی آید برای رضای او    کاری می کند و از آنچه که موجب نا خوشنودی  محبوبش  می شود ، روی گردان است گواه عاشق صادق در آستین باشد .

محبت به امام زمان علیه السلام آثاری دارد :

یکی از آثارش، دوست داشتن آن حضرت و بیزاری از دشمنان اوست یکی از نشانه هایش هدایت کردن گمراهان و توجه دادن مردم به آن بزرگوار است ،یکی از علائمش محبوب ساختن او نزد مردم و ایجاد شوق و حب او در دل هاست .اگر محبت به حضرتش داشته باشی ، برای او اشک می ریزی ، دنبال او می روی ، به سراغش می روی . از این و آن می پرسی که به چه راهی باید رفت تا به محبوب رسید ؟

عاقبت جوینده یابنده بود؛ حوصله می خواهد ،صبر و شکیبایی ،دوری از گناه می خواهد،سوختن در فراق  می خواهد و..............

                             اینها نشانه های محبت است.